Servidumes do sexo forte
Doutora, teño un soño recorrente.
Un auténtico pesadelo.
Noite tras
noite.
Ás veces, tres sesións por noite.
Normalmente soño a toda cor pero os
pesadelos veñen en gris, sempre, sen excepción, coma se fosen do
xénero negro.
Cada día, a iso das cinco cando me
levanto ao baño. Xa sabe, doutora, servidumes do sexo masculino cando
pasamos dunha certa idade. Algunha noite, moito máis cedo. Onte sen ir máis lonxe espertei a iso
das doce e dezasete embebido en suor, alterado, nervioso, cun absurdo
desasosego. Claro que ceara os restos da fabada do
mediodía e se cadra eran elas as que estaban a escribir o guión das
miñas fantasías. No meu soño véxome a min mesmo
enviando cartas, ducias, centos, miles de cartas, en cada unha vai un
anaquiño de min mesmo, sinto como vou perdendo unha a unha todas as
partes do corpo, hoxe o nariz, onte o dedo maimiño da man esquerda,
antonte un ril.
E soño que o meu soño desaparece o
día que o microrrelato que vai dentro dunha das cartas resulta ser o
gañador do concurso.
Doutora, non podería facer algo por
min?
Non podería entrar no blog do Ateneo e
darme o seu voto?
