Dona Fina
-De hoxe en oito dias chegará a
primavera, e ainda non me trouxeche as canas que che pedín... Quero ter todo listo para
cando poidamos plantar as xudías ...
A miña avoa non deixaba de darme
ordes, e eu só quería mirar as menxases dos meus compañeiros, pois ainda non tiña
claro se suspenderan as clases ou non..
-Deixe ao rapaz, Dona Fina...-berroulle
a viciña dende o outro lado do muro...- Mire...non lle parece que está vostede moi
colorada?...
-Muller, é que levo toda a mañá na
horta, preparando os semilleiros, pois se non fose por min, esta xentiña nova non sabería facer
nada ...
Achegueime a ela. Estaba a ferver.
Respiraba con moita dificultade, pero ainda así, era tan teimuda aquela muller, que ata o
sanitario da ambulancia botouse a rir cando ela lle dixo que non ía a ningures mentras eu non fose
a buscar o que me mandara...
O tempo parouse. Faltábame algo.
Faltábame ela. Non podía durmir e non sabía qué día era.
Non atopaba nada que me entretivese...
O teléfono da casa, trouxo a primavera
un mes despois...
Na porta do hospital, Dona Fina
levantou a mascarilla moi seria...” neno, e as canas?”