O suicida
A Miguel Angúlo, a vida nunca lle había dado un abrazo. Nacido da tempestade, esta sería a súa noite, a súa fronte, o seu perfil, o seu acompañante.A triste composición dunha partitura inacabada.
Sendo apenas un neno, unha hemorraxia de bágoas creoulle unha ferida que sería eterna, xa por entón comezou a odiar as cinzas daquel maltreito mundo a punto de afundirse.
Pasaron algúns anos, canso de recibir tantas coiteladas, decidiu unha luminosa mañá pór fin a súa atormentada existencia. Con unha corda escondida baixo o abrigo, marchou da casa, orgulloso, mastigando o sorriso do predestinado. Durante varios meses o había estado planeando con detalle e precisión.
Ben, se dixo, hoxe é o gran día, imos aló. Comezou a baixar os estreitos chanzos do vello edificio tan apresuradamente que esvarou nun relanzo encerado..., que susto!, sorte que se suxeitou a varanda, case me rompo unha perna, podían colocar un cartel de aviso. Coo corazón cabalgando, esqueceu o incidente e seguiu adiante, camiñando polas fermosas rúas da súa cidade natal, ía observando, absorto en pensamentos, contento do día que había elixido, o ceo de azul inmenso, flores nos xardíns, un can que mexou no seu zapato.
-Eh, oia, teña coidado home, o seu canelo acaba de estragar o meu mellor calzado, a ver se vixía onde fai as súas necesidades o canelo. O home, que levaba gafas negras e un bastón branco, encima snob, pensou Angúlo, tendeulle a man e dixo:
-Por favor, síntoo enormemente.
E foise con présa. Cando abriu a man atopouse cun billete dobrado.
-Que me dou, se con isto podo mercar catro pares de zapatos-.
Quixo devolvelo, pero lle resultou imposíbel dar con el, habíase evaporado.
Pasou por unha tenda e mercou uns mocasíns que lle sentaban moi ben, ao erguerse para ir pagar a caixa, a moza que o atendeu explicoulle que non debía nada.
-Como que?
-Hoxe é a inauguración e aos cinco primeiros clientes non lles cobramos, parabéns señor. Grazas, e adeus-.
-Pero! Ben, en fin, ata logo-. Confuso, continuou o viaxe cara as aforas da urbe, alí entre piñeiros e carballos esperaba a súa árbore, alto, groso, maxestoso, unha xoia da natureza que daba confianza e seguridade. Nunha rama colgaría a forca, e no ar fresco da noite oscilaría o seu corpo, descansando o sufrimento ao amencer xunto a sombra do tronco cerimonioso.
Así despistado, coo cerebro balanceando inda, pasou un semáforo en vermello, asubíos, freadas, insultos, percibiron os seus ouvidos castigados.
-Desgraciado! Suicida!-.
-Deus por un milagre non me atropelan, vaia racha-. Seguiu abatido e taciturno ata que algo rozou o seu brazo, unha maceta de xeranios estrelouse na calzada, a sangue asomou na pel, mirou arriba e gritou cara ao balcón. Un señor sexaxenario baixou rapidamente e lle fixo subir con toda clase de reverencias, desculpou o seu descoido e limpoulle á ferida. Nunha esquina da casa había unha nena moi bonita, que o agasallou cun sorriso.
Dirixíase a periferia, a un frondoso abismo de vexetación illado. Unha densa néboa o cubriu, envolvendo as súas sensacións, creu sen ser crente e que se atopaba xa no ceo, pero non, ulía demasiado mal para que fose a eternidade, un forte cheiro a queimado, a nube era fume, xirou o seu arredor, dunha das moitas fábricas as chamas asomaban polas grandes xanelas, o ceo convertido nun inferno. Un rapaz adolescente se asfixiaba, Angúlo achegouse a toda présa, agatuñou como un gato polos sobresaíntes da parede, chegou e saltou dentro, atou a corda a un armario macizo, o rapaz abrazouno desfalecido, e así entrelazados chegaron a terra firme, sans e salvos. Toda á veciñanza os agardaba, xa chegaban os bombeiros, sucedéronse os flashes dos fotógrafos, as entrevistas dos periodistas. Angúlo escapuliuse e fuxiu do bulicio coa corda un pouco chamuscada baixo o abrigo, quería chegar antes do anoitecer a cita. Os seus pasos agora cruzaban o ancián porto, as gaivotas pescaban e no horizonte, axiña se reuniría con el, a auga enfurecida chocaba contra o dique e as rochas, esculpidas por unha man indómita. Era un espellismo ou alguén axitábase na auga, fixou a súa mirada e descubriu o corpo dunha muller que se retorcía desesperadamente, afogándose en berros e saloucos. El era mal nadador, no entanto non dubidou en lanzarse ao mar, sen pensar en nada máis que en loitar contra as ondas enlouquecidas, vencidas estas, alcanzou a moza e agarrándoa
pola queixada e con moita dificultade apurou as forzas chegando a bo porto, fíxolle a respiración boca a boca, a moza tragara medio océano. Ao cabo dun intre, con un rodo de xente arredor deles, os pulmóns foron achicados e a respiración normal volveu ao curvilíneo corpo da escultural serea, que non había podido apreciar a súa beleza ata pasado o mal trago, mirou a Angúlo agradecéndolle a súa coraxe. Os da ambulancia a deitaron na padiola e marcharon coas luces de urxencia postas.
Xa era moi tarde e apresurouse, por fin divisou o bosque, quería facer as cousas ben, con unha lanterna para mirar trenzou o nó do colar. Alí estaba fronte a el o seu árbore, desafiante. Subiu ata a rama máis grosa, a rodeou cariñosamente coa corda, colocouse o colgante no pescozo, mentres a felicidade o invadía.
Estando alá no alto, albiscou a dous delincuentes roubándolle o bolso a unha pobre ancián, anoou a famosa corda, sacouse o lazo e saltou sobre os dous malfeitores, golpeounos con rabia, escorrentándoos. Recuperou o bolso e devolveullo a súa dona, a señora agradeceullo cun himno de aleluia e persignándose, díxolle que rezaría por el para que tivera unha longa vida. Quedouse só, pensando en todo o que lle estaba ocorrendo, de repente un puñazo o traxo ao mundo real, os asaltantes non se marcharan moi lonxe, pero non contaban coa forza dun suicida que desexaba rematar a súa obra, de dúas labazadas e catro punta pés deixounos no chan xacentes, recolleu a corda da árbore e os rodeou con ela, asegurándose de que estiveran ben atados, fíxolles recuperar o coñecemento e cansado de prantos e inxurias, de subornos e ameazas, acompañounos a comisaría. Cando saíu de prestar declaración a noite era máis negra que a súa pena. De regreso a casa, cruzouse con unha muller de formas provocativas e cara anxelical, a quen lle lembraba? Ela o mirou penetrando no seu interior e cos beizos carnosos o saudou, claro era a serea do porto; ela sorrindo abrazouno, suxeitouno do brazo e atraéndoo bicouno.
-Ti me bicaches primeiro, non?- Dixo.
-Anda, vaiamos a tomar unhas copas-. E xuntos entraron nun local, a química fixo o resto, e se viron ao día séguente, e ao outro, e ao outro.
Conclusión: Ás veces a corda da forca destinada a morte, pode atarse a vida.
Autor: Manel Monteagudo.
