ONDE VAN...?
Onde van? Pero, onde
carallo van?
Si, xa sei que, comparado
con outros, este misterio non é vital nin trascendente, que non
se aborda nas sesudas tertulias televisivas, mais recoñezo que a min
tenme sorbido o coco. Non o podo remediar. E o caso é que pensei que
só me pasaba a min e que a culpa era do meu home, que non puña
coidado, pero, quiá!, tamén lles pasa ás miñas amigas e isto non
pode ser casualidade.
Chegados aquí, e como non
son moi dada a crer en conspiracións paranoicas,
decidín investigar a fondo o asunto antes de que a miña saúde mental
se deteriorara aínda máis. De paso, se lograba o meu obxectivo,
estaba segura de que o meu labor sería recoñecido. Xa me vía na
portada do Faro, aclamada por ter resolto o misterio; mesmo poderían
nomearme viguesa distinguida (algunha
coñezo con menos
méritos).
Ao longo das seguintes
semanas executei o rigoroso plan de vixianza e control que
deseñara e asegúrovos que o fixen a conciencia. Pero, nada. Os malditos
semellaban bulrarse de min. Esgotada,
rendínme. Debo confesar o
meu fracaso.
Sigo sen saber onde van os
calcetíns que se perden na lavadora!!!
Agobiada polo virus (e
pola coroa).
Pedro Cuadrado
