Quero morrer da túa man
Lola, ergueuse da cama como borracha, a súa cabeza estaba máis inchada que de costume. Escoitaba aos paxaros cantar no xardín da porta traseira. Imaxinouse unha linda mañá de primavera na súa cabeza adoecida. Non a podía ver. Non quería levantar as persianas.Sabía que a noite anterior todos os veciños habían sido testemuñas non presenciais da forte discusión mantida co seu home.
Había marchado...e... Oxalá, non volvese nunca!
As mañás antes de coñecelo eran brillantes, cheas de vida, eran xanelas asomadas á esperanza , eran, iso? Tan só mañás. Tranquilidade, felicidade, alegría, sinal que un novo día se abría e posibilidade de atopar ese ansiado amor da súa vida.
O mesmo día que o viu soubo que era el, e así foi.
Xoán era un mozo marabilloso, con uns ollos azuis intensos, e de mirada case inquisitiva. Un sorriso que namoraba, tanto por sonoridade como pola súa impecable dentadura branca brillante e coidada.
Cando lle propuxo que fose a súa noiva non cabía en si de gozo. Era amable, cariñoso, case en exceso, sempre pendente da súa roupa, das súas miradas, do seu sorriso, das súas palabras.
Había algo na súa conducta que a asustaba un pouco, e é que sempre buscaba sitios solitarios, pero nunca lle fixo nin lle dixo nada que a ofendese. Era moi correcto e para todo pedía permiso. Inda lembraba o primeiro día que estaban a punto de bicarse e el lle preguntou: Podo?
Na fantasía deste recordo un sorriso amenceulle na cara. Pero cando chegou ao lavabo e viu a súa cara reflexada no espello, toda a maxia rompeuse, igual que se romperon a noite anterior os seus pómulos, a súa cella, o seu beizo superior, e unha das súas pas baixo o puño ferinte e ofensivo que só buscaba a sangue no seu tacto.
O rodar das súas bágoas, outro recordo feliz lle chegou. O día que se casaron o pasou mal, pois Xoán estaba moi nervioso, miraba constantemente vixiando a todos os invitados, aos que se lle ían os ollos detrás dela. E non era de estrañar, estaba fermosa, radiante, nunca luciu o seu rostro unha alegría maior. O seu peito se lle saía de gozo. Como amaba a ese home!
A noite de vodas, foi apaixonante, non había no mundo home máis namorado que Xoán, todo el se desfacía en aloumiños, palabras tenras, bicos, até cando lle fixo o amor derramou en ela tal suavidade, tal paciencia, que ela pensou que había acadado o mesmo ceo. Non podía crerse a sorte que había tido. El lle dicía o fermosa que era a cada momento, canto a ía mimar e a coidar, lembra como colleu as súas mans e as encheu de bicos, e xurou e perxurou protexela e mimala até a loucura.
Loucura! Esa palabra lle fixo lembrar outra clase de loucura.
Deixouse caer descoidadamente, esvarando polas baldosas do cuarto de baño. Mirou as súas mans, antes envexa de todas as veciñas, agora motivo de vergoña, soidade e illamento. Sempre saía a rúa con guantes, dicía que a alerxia ao sol lle provocaba ronchas moi dolorosas. Perdeu a súa mirada entre as múltiples rabuñadas, golpes, queimaduras e até diminutas mutilacións nos dedos produto das brutais malleiras e asañamento cando o seu marido entraba en estado de shock, tras unha crisis de celos.
Na súa cabeza navegaban agora os primeiros síntomas da súa enfermidade asasina. Lembraba as pequenas discusións que tiñan cando se pintaba ou se amañaba para ir a facer a compra, e ela llo tomaba a broma e lle mandaba bicos e chiscar de ollos que tan a miúdo se dedican as parellas de namorados. Entre o pranto e as bágoas, intentábase superpoñer o sorriso de antano, pero a dor da súa queixada ennegrecida e inchada a convenceu que definitivamente era unha mala idea.
Non era tempo para a alegría, senón para o sufrimento. A súa cabeza non podía pensar, só o seu corazón pedía con berros desgarrados pero inaudibles que aquelo terminase, que non volvese nunca máis, pero el sempre volvía e ela sempre o perdoaba.
Ao comezo foron as palabras que pasaban dun gradiente a outro máis lesivo, cada día avanzaban na degradación da súa imaxe, da súa autoconfianza, do seu autocontrol, até chegar a nada. Os “pareces” convertéronse en “es”, os -“non te dá vergoña”- a “desvergonzada”, os “como unha calquera” en directamente “puta”. Cando as palabras xa non foron suficientes para calmar o desacougo do empuxón, comezaron os labazadas coa man aberta, os esgarros, as puñadas nas portas, nas paredes, os berros nos teitos, nada podía parar xa a ira e a demencia daquel que se declaraba namorado e fiel custodio da felicidade de Lola.
Espallada no baño, espida, a medio cubrir cun albornoz, deixaba ao descuberto aquelas marabillosas pernas que antano lucía debaixo de unhas minisaias. Agora entre saloucos, miraba e rebuscaba nelas algún vestixio do que foron noutros días, onde o sol brillaba dende o amencer até o anoitecer. Dende facía uns cantos meses, quizais máis dun ano, as levaba con medias negras grosas, e ás que preguntaban, que cada vez eran menos, dicíalles que levaba esas medias por recomendación do médico.
Xa non lembraba cando foi a primeira tunda de verdade, con puñazos e patadas, xa non lembraba o motivo que a causou, só quería saber, por qué? Esa resposta non chegaba, só chegaban golpes e máis golpes. Agora xa non necesitaba un motivo para pegarlle, só tela diante o enfurecía, e se non a tiña inda o enfurecía máis.
Xa nada tiña remedio. Tiña que vestirse e amañarse, eran case as doce do mediodía e Xoán estaría a punto de chegar. Non había tempo que perder.
Ducharse non lle pareceu unha boa idea, mellor hoxe se lavaría ben. Recolleuse o cabelo coas mans, o peite faría que as súas feridas, xa secas, volvesen a sangrar. Púxose unha bata ampla encima do pixama, e foise a facer a cama e limpar o cuarto de baño. Cando acabou maquinalmente meteuse na cociña para facer a comida. Hoxe lle prepararía a súa comida preferida, poñeríalle os cubertos novos e a nova vaixela que lle regalou polo Nadal. Necesitaba tempo para coidar as novas pisadas do amor da noite anterior.
Xa o tiña todo preparado.
Xoán abriu a porta amodiño.
-Lola! Lola, cariño! Mira tróuxenche flores, e uns bombóns.
-Xoán? Que pronto chegaches! Que pasou?
-Nada muller, tróuxenche uns regalos para que perdoes o meu comportamento de onte. Ti sabes que eu quérote moito. Que eu por ti faría calquera cousa. A que o sabes amor?
-Si, o sei-. Respondeu cun fío de voz. -O sei-.
Lola veuno claro, era cuestión dunhas poucas palabras e todo remataría.
-Xoán-.
-Dime, miña vida-.
-Sonche...-.
-Que? Dimo xa, que?
-Sonche infiel Xoán. Estou poñéndoche os cornos-.
Xoán, comezou a inchar o peito, a cerrar os puños, a bufar como un boi, agarrou a Lola polo pescozo, apertouna con todas as súas forzas, Lola perdeu o coñecemento, só por un instante, tombada no chan, coa mirada extraviada, repetía aquelas palabras como un mantra, e estas a súa vez golpeaban dende os ouvidos até o interior da cabeza de Xoán, que non sabía onde estaba, nin o que facía. Os seus puños eran muíños imparables e incansables que moían centímetro a centímetro a pel de Lola.
Lola xa case non podía falar, estaba totalmente cuberta en sangue, a súa cara e o seu pescozo totalmente desfigurados. Xoán cansado de darlle puñazos, púxose de pé e a pateou unha e outra vez por todo o corpo, até que Lola deixou de moverse, de berrar, de case respirar.
Como un sopro de ar, un frío glacial cruzou pola cabeza de Xoán, de repente parou, e viu a súa muller tombada no chan revolta nun amasillo de sangue, cabelo e pel. Chorando a intentou coller nos brazos, as bágoas lle caian en verdadeiras fervenzas, apartou cunha das súas mans os cabelos que cubrían a cara da súa amada muller, e por primeira vez viu as feridas producidas polos seus propios puños, coas súas botas, con toda a súa rabia descargados sobre Lola.
Aquelas bágoas desenfreadas lavaron as feridas do rostro de Lola.
Inda non estaba morta.
Cos últimos resollos de vida Lola díxolle: -“Deus existe Xoán, El fixo que a morte chegárame da túa man, e a El lle renderás contas na outra vida. Adeus meu amor, por que ti sempre fuches meu amor, e hoxe por fin cho demostrei. Adeus-.
Autor: Manel Monteagudo.
